Εξαρτάται, γιατί τα πάντα είναι θέμα αντίληψης. Δεν είναι σπάνιο για τους ανθρώπους που μεγαλώνουν, να έρχονται κάποια στιγμή αντιμέτωποι με μια αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη ζωή τους και τις προοπτικές τους από δω και πέρα. Για πολλούς έρχεται κάποια στιγμή, που αντί να σκέφτονται τη ζωή τους σαν μια πορεία γεμάτη ευκαιρίες και πιθανότητες, αρχίζουν να την αντιλαμβάνονται υπό το πρίσμα του χρόνου που τους έχει απομείνει και υπό την απειλή ενός τέλους, αντί μιας πολλά υποσχόμενης διαδρομής. Και αυτό μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό, ειδικά δεδομένου πως όντως, ο χρόνος μας πάνω σε αυτή τη γη είναι περιορισμένος και αργά ή γρήγορα φτάνει σε ένα τέλος.
Το ότι η ύπαρξη μας είναι πεπερασμένη είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ο τρόπος όμως που θα επιλέξει κάποιος να το διαχειριστεί, μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά στην ποιότητα της ζωής του και στην ευτυχία του. Γιατί απλά, μπορεί να μη μπορούμε να αποφύγουμε το τέλος, μπορούμε όμως να επιλέξουμε να ζήσουμε τη ζωή μας με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν αυτό έρθει, να είμαστε καλά, γεμάτοι και ευτυχισμένοι. Ας κάνουμε στόχο μας λοιπόν, όταν έρθει το τέλος μας, να είμαστε σε θέση να κοιτάμε τη ζωή που ζήσαμε και να νιώθουμε γεμάτοι. Και το μυστικό γι’ αυτό είναι να εκμεταλλευόμαστε κάθε στιγμή και να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο, διαφορετικά όλος ο χρόνος του κόσμου δε θα μας είναι αρκετός.
Σε κάθε στάδιο της ζωής μας, αυτό που μας δίνει πραγματική δύναμη είναι το να αντιληφθούμε ότι έχουμε επιλογές. Η δυνατότητα της επιλογής μας δίνει δύναμη γιατί όταν δεν αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, αλλά κάνουμε εμείς τις επιλογές για τον εαυτό μας, όλη η ευθύνη της ύπαρξης μας βαραίνει εμάς και δε μας αφήνει περιθώρια για μεμψιμοιρία, ανημποριά και παραίτηση. Έτσι, μεγαλώνοντας, έχουμε την επιλογή να διαλέξουμε ανάμεσα στην απόγνωση και στο φόβο πως ο χρόνος μας τελειώνει, ή να επιλέξουμε να το δούμε σαν μια ευκαιρία για να επικεντρωθούμε σε ό,τι είναι σημαντικό για εμάς, ό,τι μας ευχαριστεί και μας αρέσει και να το διεκδικήσουμε. Η ευτυχία ή η δυστυχία μας μεγαλώνοντας, εξαρτάται στην ουσία από το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας: «αυτός είμαι και δε μπορώ να αλλάξω τίποτα γιατί είμαι πολύ μεγάλος πια» ή «η εμπειρία και η σοφία που έχω αποκτήσει μου επιτρέπουν να ζήσω τη ζωή μου από δω και πέρα αυθεντικά»;. Π.χ ακούμε για ανθρώπους 60 – 65 χρονών, χωρισμένους, με παιδιά ή ακόμη και εγγόνια, που ξαναπαντρεύονται. Και οι πιο πολλοί σκέφτονται πως τρελάθηκαν. Ας το ξανασκεφτούμε. Είναι αυτοί «τρελοί» που επιδιώκουν να ζήσουν τη ζωή τους στο έπακρο, που δεν παραιτούνται και επιδιώκουν την ευτυχία, ή εμείς, που δε μπορούμε να το καταλάβουμε;
Φυσικά, δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κάποιος όλες εκείνες τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος. Μεγαλώνοντας οι άνθρωποι αρρωσταίνουν πιο εύκολα, πονάνε περισσότερο, ταλαιπωρούνται από διάφορες ενοχλήσεις, η εμφάνιση τους αλλάζει. Η επιλογή (που ευτυχώς πάντα υπάρχει) είναι στο αν κάποιος θα επιλέξει να αντιλαμβάνεται αυτές τις δυσκολίες σαν κάτι που του υπενθυμίζει συνέχεια ότι μεγαλώνει, ή θα επιλέξει να αποδεχτεί πως αυτό είναι ένα φυσικό κομμάτι της εξέλιξης, που έρχεται με την ηλικία, και να εστιάσει όχι σε όσα δε μπορεί πια να κάνει, αλλά σε όλα εκείνα που μπορεί να κάνει, παλιά και νέα. Αν καταφέρουμε να αποδεχτούμε όσα είναι δεδομένα και δεν αλλάζουν, θα έχουμε όλο το χρόνο να εκμεταλλευτούμε και να απολαύσουμε όλες εκείνες τις ευκαιρίες που μας δίνονται καθημερινά για να ζούμε καλύτερες, με περισσότερο νόημα ζωές. Γιατί απλούστατα, ανεξάρτητα από την ηλικία μας, πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δε μπορούμε να ελέγξουμε, περιορισμοί που πρέπει να αποδεχτούμε και καταστάσεις που δε μπορούμε να αποφύγουμε. Όμως πάντα θα υπάρχουν και ένα σωρό άλλα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Αρκεί να σταματήσουμε να κοιτάμε μόνο τον καθρέφτη και να αρχίσουμε να κοιτάμε γύρω μας. Ευκαιρίες και επιλογές υπάρχουν παντού. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει τίποτα θετικό να επιλέξουμε, πάντα θα υπάρχει κάτι λιγότερο αρνητικό για εμάς, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί να το δούμε. Αυτό που έχει σημασία είναι η δύναμη που μας δίνει η επιλογή.
Η παγίδα στην οποία μπορεί να πέσουν οι άνθρωποι μεγαλώνοντας είναι στην ουσία να θεωρήσουν πως ό,τι έγινε, έγινε, πως είναι πολύ μεγάλοι για να αλλάξουν και πως ο χρόνος που μένει είναι λίγος για να προσπαθήσουν. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κανείς δε ξέρει πόσος χρόνος του απομένει. Θα ήταν λοιπόν ανούσιο να μην εκμεταλλευόμαστε τη κάθε στιγμή ζώντας τη ζωή μας στο έπακρο. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, ανεξαρτήτως ηλικίας. Αυτό που ξεχωρίζει αυτούς που το κάνουν από αυτούς που απλά αποδέχονται τα πράγματα όπως έρχονται, χωρίς να προσπαθούν για κάτι καλύτερο, δεν είναι η ηλικία αλλά η απόφαση που παίρνει κάποιος να τολμήσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να την οδηγήσει εκεί που θέλει.
Το γεγονός του πεπερασμένου της ύπαρξης μας είναι αδιαμφισβήτητο. Όλοι θα πεθάνουμε. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που ζουν καλύτερα, πιο ευτυχισμένοι, μια ζωή γεμάτη, και αυτών που βιώνουν μια κρίση μεγαλώνοντας, είναι πως οι δεύτεροι εστιάζουν στο τέλος που δε μπορούν να αποφύγουν, αντί στη ζωή που τους χαρίστηκε και είναι από μόνη της ένα θαύμα, γεμάτο ευκαιρίες.
Ας δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ζήσει μια ζωή γεμάτη, που όταν θα φτάσει στο τέλος της, δε θα μας αφήσει περιθώρια να κοιτάμε πίσω και να μετανιώνουμε για όλα αυτά που δεν κάναμε. Είναι αλήθεια πως είναι καλύτερο να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες, παρά για όσα δεν τόλμησες να κάνεις. Ας δούμε τη ζωή που μας χαρίστηκε σαν μια ευκαιρία να επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Κι ας κάνουμε ότι μπορούμε για να το πετύχουμε. Τέλος υπάρχει μόνο εκεί που εμείς επιλέγουμε να βάλουμε μια τελεία. Και δεν έρχεται με την ηλικία, έρχεται με τη στάση ζωής που θα επιλέξουμε να κρατήσουμε.
Munchkin Polish Ergonomic Set